ก่อนอื่นเราจะเล่าเรื่องความเป็นมาให้ฟังก่อน ค่อนข้างยาวว
เรื่องมันเริ่มจากตอนม.4 ตอนนั้นเราไปแอบชอบคนอยู่คนหนึ่งสมมุติว่าชื่อเอ เอเป็นคนน่ารัก เฟรนลี่ นิสัยก็ค่อนข้างโอเคในมุมของเราเป็นเด็กเรียนนิดๆ แต่ไม่ถึงกับเนิร์ด คราวนี้พอชอบปุ๊บอารมณ์เราก็เหมือนน้องน้ำกับพี่โชนอ่ะนะ ชอบแอบมอง มีตารางสอนห้องเอกับห้องเราเทียบกันตลอดเพื่อดูว่าเวลาไหนจะได้เจอกันบ้าง (สมัยนั้นเดินเรียนไม่มีห้องประจำ) หรือว่างๆเราก็แอบแว้บๆไปหน้าห้องเอ ประมาณว่าเดินผ่านเข้าห้องน้ำ แอบเอาขนมไปแขวนไว้ที่รถมอไซด์บ้าง โทรหาบ้าง (แต่ตอนโทรนี่เอรู้นะว่าเป็นเรา) แต่ไม่บ่อยไม่กล้า สมัยนั้นก็ไม่มีเฟสบุ๊ค ไลน์ อะไรเหมือนตอนนี้ มีแต่msn เดินผ่านกันเราก็ไม่กล้ามองหน้าเพราะเพื่อนเราชอบแซว แล้วแซวโหดมากแบบเสียงดังลั่น เรื่องที่เราชอบเอก็แพร่กระจายเพื่อนทั้งห้องของเอรู้ เพื่อนเราทั้งห้องก็รู้ (งี้ไม่เรียกว่าแอบชอบแหละ)คราวนี้เดินสวนกันแต่ละทีทั้งเพื่อนเอกับเพื่อนเราแข่งกันแซวเลยคร่าT_T แต่เราก็ไม่เคยบอกเอนะได้แต่แอบมอง จนประมาณม.5 ได้มั้งเราก็ได้ข่าวมาว่าเอชอบเพื่อนในห้อง นอยด์ไปพักใหญ่เลย เราก็ไม่รู้ว่าเอชอบเราหรือป่าวนะแต่ก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าคงจะชอบนิดนึงแหละมั้ง เพราะวันวาเลนไทน์เอก็มีของมาให้เรานะ (แค่ลูกอมแต่ก็ปลื้ม) จนม.6 จะจบแล้วเราก็ยังไม่ได้บอกว่าชอบเอ เราแอบชอบเอมา3 ปี ก็คิดเอาเองอ่ะนะว่าเอก็รู้ว่าเราชอบถ้าเค้าชอบเราเค้าก็ต้องพูด ถ้าไม่พูดก็จบข่าว สมัยนั้นผู้หญิงบอกรักนี่แบบยังไม่บูมไง จนจบม.6 ตัวเราเองก็ต้องย้ายบ้านเพื่อนๆเลยนัดกันเลี้ยงส่งที่ร้านในห้าง เราก็กินกันไปตามปกติกับเพื่อน สักพักเพื่อนมีโทรศัพท์เข้ามา เราก็ได้ยินว่าป๊ามันโทรมา พอเพื่อนเราวางมันก็บอกเดี๋ยวลงไปหาป๊าแปปนึงนะละก็ชวนเพื่อนอีกคนลงไปด้วยเราก็เออเร็วๆนะจะได้เมาส์ต่อ สักพักเพื่อนเราอีก 2คนก็ไปเข้าห้องน้ำ เราก็เออๆเร็วเดี๋ยวเฝ้าโต๊ะให้ ผ่านไปนานมากประมาณ 20 นาทีเพื่อนเรายังไม่มีใครกลับมาเราก็เฮ้ยโดนแกล้งป่าววะ (ในกลุ่มชอบอำกันแรงๆ) เห็นท่าไม่ดีเราก็หยิบโทรศัพท์ตามเพื่อน ระหว่างที่ก้มหน้าก้มตาหาเบอร์ หางตาเราก็เห็นคนเดินมาที่โต๊ะแล้วก็มานั่ง เราก็เงยหน้าขึ้นกะด่าเต็มที่นึกว่าเป็นเพื่อน พอเห็นแค่นั้นแหละ……สตั้นเลยเอคร่า เอมานั่งก็ก็ยิ้มให้ เรานี่เขินแทบแทะโต๊ะเลย ต่างคนต่างเงียบไปแปปนึงเอยิ้มตลอดเลยไอเราก็เขิน เอก็ยื่นการ์ดกับดอกไม้มาให้เรานี่ทำหน้าแบบให้ฉันจริงๆหรอเขินยาวไปอีก (ในใจคิดว่าแผนเพื่อนชัวร์ เพราะก่อนหน้านี้มีเพื่อนๆถามว่าอยากได้ของขวัญอะไรเป็นพิเศษมั้ย เราก็แบบชวนเอมาสิวันที่จะเลี้ยงส่ง ตอบไปงั้นไม่คิดว่ามันจะทำจริง T_T ซึ้ง และก็ไม่คิดว่าเอจะมาปลื้มลื้ม) เงียบกันไปแปบนึงเอก็เอาแต่ยิ้ม (นึกในใจฉันจะแทะโต๊ะจริงๆแล้วนะ แง่มๆ) เราก็ชวนคุยก่อน
เรา : กินไรมายัง กินไรป่าว กินได้นะกินเลย (ชี้ไปบนโต๊ะ)
เอ : มองโต๊ะ มองหน้าเราแล้วยิ้ม “ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราไปหาเพื่อนและนัดเพื่อนไว้ ร้องคาราโอเกะกัน อีกอย่างเราไม่กินกระดูกไก่”
แล้วเอก็หัวเราะ เราก้มหน้ามองโต๊ะ มีกระดูกไก่ กับเศษแป้ง โอ้ยยย อยากจะบ้าค่ะ ปล่อยไก่โต้งเลย เราก็ยิ้มๆโอเคๆ คุยกันแปบนึงแล้วเอก็ขอตัวกลับไป จากนั้นเพื่อนเราก็กรูกันเข้ามาค่ะ ตลาดแตกเลยสัมภาษณ์ละเอียดยิบแบบทุกช็อต แล้วก็บอกว่าการ์ดพวกกรูซื้อนะแต่ดอกไม่อ่ะไม่ใช่ โอ้ยยยเขินคร่า ตัวบิดเกลียว
แบบนี้เค้ารู้สึกไงกับเรา แล้วเราควรทำไง
เรื่องมันเริ่มจากตอนม.4 ตอนนั้นเราไปแอบชอบคนอยู่คนหนึ่งสมมุติว่าชื่อเอ เอเป็นคนน่ารัก เฟรนลี่ นิสัยก็ค่อนข้างโอเคในมุมของเราเป็นเด็กเรียนนิดๆ แต่ไม่ถึงกับเนิร์ด คราวนี้พอชอบปุ๊บอารมณ์เราก็เหมือนน้องน้ำกับพี่โชนอ่ะนะ ชอบแอบมอง มีตารางสอนห้องเอกับห้องเราเทียบกันตลอดเพื่อดูว่าเวลาไหนจะได้เจอกันบ้าง (สมัยนั้นเดินเรียนไม่มีห้องประจำ) หรือว่างๆเราก็แอบแว้บๆไปหน้าห้องเอ ประมาณว่าเดินผ่านเข้าห้องน้ำ แอบเอาขนมไปแขวนไว้ที่รถมอไซด์บ้าง โทรหาบ้าง (แต่ตอนโทรนี่เอรู้นะว่าเป็นเรา) แต่ไม่บ่อยไม่กล้า สมัยนั้นก็ไม่มีเฟสบุ๊ค ไลน์ อะไรเหมือนตอนนี้ มีแต่msn เดินผ่านกันเราก็ไม่กล้ามองหน้าเพราะเพื่อนเราชอบแซว แล้วแซวโหดมากแบบเสียงดังลั่น เรื่องที่เราชอบเอก็แพร่กระจายเพื่อนทั้งห้องของเอรู้ เพื่อนเราทั้งห้องก็รู้ (งี้ไม่เรียกว่าแอบชอบแหละ)คราวนี้เดินสวนกันแต่ละทีทั้งเพื่อนเอกับเพื่อนเราแข่งกันแซวเลยคร่าT_T แต่เราก็ไม่เคยบอกเอนะได้แต่แอบมอง จนประมาณม.5 ได้มั้งเราก็ได้ข่าวมาว่าเอชอบเพื่อนในห้อง นอยด์ไปพักใหญ่เลย เราก็ไม่รู้ว่าเอชอบเราหรือป่าวนะแต่ก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าคงจะชอบนิดนึงแหละมั้ง เพราะวันวาเลนไทน์เอก็มีของมาให้เรานะ (แค่ลูกอมแต่ก็ปลื้ม) จนม.6 จะจบแล้วเราก็ยังไม่ได้บอกว่าชอบเอ เราแอบชอบเอมา3 ปี ก็คิดเอาเองอ่ะนะว่าเอก็รู้ว่าเราชอบถ้าเค้าชอบเราเค้าก็ต้องพูด ถ้าไม่พูดก็จบข่าว สมัยนั้นผู้หญิงบอกรักนี่แบบยังไม่บูมไง จนจบม.6 ตัวเราเองก็ต้องย้ายบ้านเพื่อนๆเลยนัดกันเลี้ยงส่งที่ร้านในห้าง เราก็กินกันไปตามปกติกับเพื่อน สักพักเพื่อนมีโทรศัพท์เข้ามา เราก็ได้ยินว่าป๊ามันโทรมา พอเพื่อนเราวางมันก็บอกเดี๋ยวลงไปหาป๊าแปปนึงนะละก็ชวนเพื่อนอีกคนลงไปด้วยเราก็เออเร็วๆนะจะได้เมาส์ต่อ สักพักเพื่อนเราอีก 2คนก็ไปเข้าห้องน้ำ เราก็เออๆเร็วเดี๋ยวเฝ้าโต๊ะให้ ผ่านไปนานมากประมาณ 20 นาทีเพื่อนเรายังไม่มีใครกลับมาเราก็เฮ้ยโดนแกล้งป่าววะ (ในกลุ่มชอบอำกันแรงๆ) เห็นท่าไม่ดีเราก็หยิบโทรศัพท์ตามเพื่อน ระหว่างที่ก้มหน้าก้มตาหาเบอร์ หางตาเราก็เห็นคนเดินมาที่โต๊ะแล้วก็มานั่ง เราก็เงยหน้าขึ้นกะด่าเต็มที่นึกว่าเป็นเพื่อน พอเห็นแค่นั้นแหละ……สตั้นเลยเอคร่า เอมานั่งก็ก็ยิ้มให้ เรานี่เขินแทบแทะโต๊ะเลย ต่างคนต่างเงียบไปแปปนึงเอยิ้มตลอดเลยไอเราก็เขิน เอก็ยื่นการ์ดกับดอกไม้มาให้เรานี่ทำหน้าแบบให้ฉันจริงๆหรอเขินยาวไปอีก (ในใจคิดว่าแผนเพื่อนชัวร์ เพราะก่อนหน้านี้มีเพื่อนๆถามว่าอยากได้ของขวัญอะไรเป็นพิเศษมั้ย เราก็แบบชวนเอมาสิวันที่จะเลี้ยงส่ง ตอบไปงั้นไม่คิดว่ามันจะทำจริง T_T ซึ้ง และก็ไม่คิดว่าเอจะมาปลื้มลื้ม) เงียบกันไปแปบนึงเอก็เอาแต่ยิ้ม (นึกในใจฉันจะแทะโต๊ะจริงๆแล้วนะ แง่มๆ) เราก็ชวนคุยก่อน
เรา : กินไรมายัง กินไรป่าว กินได้นะกินเลย (ชี้ไปบนโต๊ะ)
เอ : มองโต๊ะ มองหน้าเราแล้วยิ้ม “ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราไปหาเพื่อนและนัดเพื่อนไว้ ร้องคาราโอเกะกัน อีกอย่างเราไม่กินกระดูกไก่”
แล้วเอก็หัวเราะ เราก้มหน้ามองโต๊ะ มีกระดูกไก่ กับเศษแป้ง โอ้ยยย อยากจะบ้าค่ะ ปล่อยไก่โต้งเลย เราก็ยิ้มๆโอเคๆ คุยกันแปบนึงแล้วเอก็ขอตัวกลับไป จากนั้นเพื่อนเราก็กรูกันเข้ามาค่ะ ตลาดแตกเลยสัมภาษณ์ละเอียดยิบแบบทุกช็อต แล้วก็บอกว่าการ์ดพวกกรูซื้อนะแต่ดอกไม่อ่ะไม่ใช่ โอ้ยยยเขินคร่า ตัวบิดเกลียว